Kerst en Oud en Nieuw gevierd aan de Mekong

24 t/m 27 dec Don Det Island
28 dec Don Det - Stung streng 83km

Cambodja
29 dec Stung Treng - Kratie 140 km met de bus
30 dec Kratie - Chhlong 40km
31 dec Chhlong - Kampong Cham 85 km
1 jan Kampong Cham 5 km
2 jan Kampong Cham-Preah Prasab 82 km
3 jan Preah Prasab - Phnom Phen 30 km
4 jan Phnom Phen Killing Fields en Tuol Sleng Museum 35 km
5 jan Phnom Phen
Totaal 1003,5 km gefietst tot nu toe.


Lieve Allemaal,

De kerstdagen hebben we gevierd in Laos op het eilandje Don Det midden in de Mekong. Wat hebben we daar gedaan? In een hangmat gelegen, lekker gegeten en samen met andere reizigers de avonden doorgebracht. Margriet heeft ontdekt dat Laolao (een heftig alcoholisch goedje van 60 procent of meer) goed werkt tegen haar verkoudheid op de bronchiën en de keel. De taaie rakkers die haar al drie weken parten spelen werd een fatale klap toegebracht. Niet geheel zonder trots moet ik (broeder Paul) zeggen dat ik een niet onbelangrijke rol heb gespeeld in het aanmoedigen van mijn lief om deze kuur te volgen. Ik moet toegeven dat ik een dubbele agenda heb in deze, ik heb mijn lief nog nooit dronken gezien sinds ik haar ken. Nadat Margriet haar eerste slokje had genomen vertrok haar gezicht enorm, haar onderkaak trok schuin weg en ze perstte haar lippen op elkaar, haar adem stokte en even dacht ik dat de kuur sterker was als de patiënt. Ik werd als broeder voor het eerst met het fenomeen spijt geconfronteerd. Gelukkig ging ze weer verder met ademen en zag ik hoe ze met weerzin zich op de volgende slok stortte. De volgende ochtend meldde ze warempel dat het wel iets beter leek te gaan. Voordat we Don Det verlieten zorgde ze ervoor dat ze wat 'medicijn' bij zich had in haar fietstassen. Ik houd dan ook goed in de gaten of ze niet met een ietwat te rood neusje op de fiets zit.

Met Oud en Nieuw waren we in Cambodja in Kampong Cham, we hebben ons een luxe hotel gegund met uitzicht op de Mekong. We sliepen in een hardhouten bed dat robuust was versierd met houtsnijwerk. In deze plaats wordt jaarlijks de langste Bamboe brug ter wereld gebouwd van de wal naar een eiland in de Mekong, en daar kunnen dan ook nog eens voertuigen overheen tot een gewicht van 1 ton. De lengte is moeilijk in te schatten maar ik denk toch wel tegen een kilometer. Op het moment van ons bezoek waren ze hard aan het werk om de brug te stabiliseren. De waterstand van de Mekong was meters hoger dan normaal is voor deze tijd van het jaar. Hoe kan dat? De Chinezen zijn zo vriendelijk geweest om in de bovenloop van de Mekong de schuiven van een stuwdam flink open te zetten. Op de brug werd met grote hamers de bamboe stokken de grond in geslagen. Ieder jaar opnieuw word in het droge seizoen deze brug gebouwd in ongeveer een maand tijd. Op de brug had ik nog een praatje met een Cambodjaan die daar zat te vissen, deze bleek Duits te spreken, hij had een tijdje in Duitsland gestudeerd. Wat toevallig.De feestdagen waren bijzondere dagen in de zin dat het zo anders is als thuis... In restaurants en questhouses doen ze wel moeite om het nog een beetje aan te kleden met wat slingers en een versierde boom maar dat heeft wel een hoog kitschgehalte. En tja, wat is voor jou het kerstgevoel of de kerstgedachte is dan de vraag...

Tijdens de kerst en ook met oud en nieuw hebben we andere fietsers ontmoet. Zij gingen in noordelijke richting en wij zuid dus lekker wat tips en boeken en kaarten uitgewisseld. Erg handig! Van elkaar hoor je dan ook weer verhalen van andere fietsers die je onderweg bent tegengekomen. Die fietsers houden elkaar wel een beetje in de gaten das geinig. We hoorden ook nog over een Zwitsers stel die we eerder ontmoet hadden, hun aluminium frame was gebroken. Het is echt heel moeilijk om iemand te vinden die dit kan lassen maar het is hun toch gelukt. Gelukkig maar want zij maken een grote reis en waren op het moment dat wij ze ontmoetten al 15 maanden onderweg en hadden al 11000 km gefietst. Fietsers zijn ook in de minderheid dus we vallen ook wat meer op. Tegen een backpacker zeg je niet zo gauw spontaan: " He, waar ga je vandaag naar toe....of....hoeveel km heb je al in de benen?" Een fietser valt sneller op door zijn uitrusting. We zien lui van allerlei leeftijden maar meestal 30+ Van het laatste stel dat we ontmoet hebben was hij 70 en zij 65... Gewoon 3 maanden door Azië crossen. Niet te stuiten die twee. Ze vertelde wel dat ze 's avonds vaak al om 20 uur plat lagen.

Nou, als wij een lange fietsdag hebben gehad liggen we vaak ook al om 21.00 uur te kooi. Je raakt je kussen aan en foetsie zijn we. Sochtends vroeg wel weer vroeg in de veren. Gelukkig beide geen zadelpijn...sinds we de Terry zadels erop hebben. Zonder fietsbroek met zeem fietsen is ondenkbaar, je zweet je de takken. Dat betekent wel iedere dag ff je broek en shirt uitwassen. Maar dat wordt op een gegeven moment gewoon weer een nieuwe routine. Zodra we een questhouse hebben gevonden sjouwen we de tassen in de kamer en als t lukt ook de fietsen maar vaak is er achterin het questhouse wel een veilig plekje om ze op slot te zetten. Dat is vaak Paulus zijn taak. De verdeling van taken verloopt als vanzelf. Bij aankomst stappen we meestal snel onder de douche om de plakkerigheid af te spoelen en gooien gelijk onze fietskleren in de week. De slaapplekken zijn erg goedkoop en dat laat zich vaak wel zien in de kamer. Voor een kamer met badkamer betaal je gemiddeld 5 tot 10 euro per nacht.

We kunnen doorgaans prima een slaapplek vinden behalve de dag dat we uit Kampong Cham vertrokken. We wisten dat er een questhouse moest zijn in Preah Prasab. Paul had dit uit zitten vogelen op internet en dit werd ook bevestigd door de locals. Deze dag hadden we gehoopt over een asfaltweg te kunnen fietsen maar het tegendeel bleek waar....de gehele route was onverhard. Dat betekent dus gravel, kuilen, bandensporen, keien, gaten en veel stof....en dat 80 km. Het schoot voor geen meter op. Als we op zo'n weg een gemiddelde halen van 10 km per uur zijn we blij. Erg blij als je dan met schemer een stadje binnenrijdt. Dan nog je questhouse vinden.... De locals wisten ons te vertellen dat er geen questhouse was.... Dat is natuurlijk de Wet van Murphy, precies na een lange fietsdag.... We zijn t dorp ingefietst en reden langs de internationale school of english. Aha, daar spreken ze in ieder geval Engels! De directeur was gelijk zeer hulpvaardig! Hij stapte op zijn scooter om eigenhandig ff bij t guesthouse langs te gaan om te vragen of er plek voor ons was. Hij wist te vertellen dat t guesthouse gerenoveerd werd. We konden er wel slapen maar er was geen stroom en water beschikbaar. Hij nodigde ons uit om te blijven slapen in zijn school. Op de bovenste verdieping was wel water, een toilet, stroom en zelfs een fan. De schoolbanken werden tegen elkaar gezet en daar konden we bovenop slapen. Prima plekkie dus en dankbaar hebben we onze slaapmatten uitgerold en de klamboe opgehangen en als een blok geslapen... Maar eerst stonden de jongens van de school erop dag we met hen mee aten in hun kamer. Jonge mannen die les geven en in de school wonen op een kamer van ongeveer 4 bij 4 mt. Deze kamer delen ze met z'n zessen. Overdag worden de rieten flinterdunne slaapmatten opgerold zodat ze wat leefruimte hebben. De kleren hangen langs de wand aan stokken en touwen. Er waren voor de rest geen meubels in de kamer. Er is een rijstkoker en een gaspit en wat pannen en bestek en borden. De mannen waren zeer leergierig en praatten met ons over allerlei onderwerpen als ontwikkeling van hun land, politiek, gewoonten in ons land, de reden waarom we fietsen en hun land bezoeken, de gehandicapte mens, gastvrijheid, enz.

Inmiddels zij we steeds verder afgezakt naar het zuiden langs de Mekong en in Phnom Phen aangekomen. Wat een megastad. Van alle gemakken voorzien. En ja....ook hier weer genoten van een heerlijke massage. Ditmaal gegeven door blinde mensen, deze hebben de beste reputatie omdat ze gewend zijn alles te voelen, daarom heet de organisatie waarvoor ze werken ook 'seeing hands'. We durven te beweren de beste massage tot nu toe, alleen waren die dames de hele tijd tegen elkaar aan het ouweneelen, ik heb het liever stil tijdens een massage. Nou konden we ons niet aan de indruk onttrekken dat ze het af en toe ook over onze omvang van onze spieren hadden...

Ook hebben we op de fiets de Killing Fields bezocht en de S-21 gevangenis. Dat was heftig om te zien! Ongelofelijk hoe een dictator met een communistisch waanidee een op de vier mensen van zijn eigen volk om zeep heeft geholpen....waaronder ook vele kinderen.

Het eindpunt van onze fietsreis ligt in Siem Reap. Daar nemen we een paar dagen de tijd om Ankor Wat te bezoeken en van daaruit vliegen we terug naar Bangkok en dan door voor een week naar een van de Thaise eilanden in de Andamanzee maar daarover later meer. We maken nu eerst een plan voor de laatste twee fietsweken in Cambodja.

Als toetje nog wat ervaringen in een notendop:
- Eten in een restaurant terwijl er een dooie kat naast je in een hoekie bij de vuilnis ligt...
- Een primary school bezocht en samen met de kids liedjes gezongen en Engels gepraat.
- Bananen en ander eten aan daklozen gegeven. Voelt prima anders ligt het te vergaan met die hitte in je questhouse.
- Rubberplantages bekeken.
- Paul inspecteerde zijn ketting tijdens het fietsen en klapt bovenop Margriet.
- Soms laten we de was doen voor een paar centen. Bij terugkomst ontdekte we dat er kledingstukken mistte. En geloof me als je met zo weinig bagage reist ben je zo blij als alles weer terugkomt. Uiteindelijk bleek dat ze onze kleren keurig in onze kamer in de kast hadden gehangen.... Niet verder kijken dan je neus lang is, heet dat.
- Tijdens een stop voor een verfrissend drankje zitten we aan tafel samen met de eigenaresse. Zij heeft haar dochtertje van een paar maanden op schoot. Kind heeft hoge nood en plast in haar broek. Ze heeft geen luier aan dus het loopt lekker langs haar beentjes bovenop de tafel. Moeder trekt haar broekje uit, veegt in eenzelfde handeling de plas van de tafel met dit broekje en trekt haar een droog broekje aan.... Drink en eet smakelijk :)

We wensen jullie allen een liefdevol nieuw jaar toe vooral in goede gezondheid!

Liefs Paul en Margriet